Do syta po polsku

Scena I. Mały głód czyli sprint do talerza?

Poprosiliśmy Pawła, by opowiedział nam o typowych zachowaniach polskich turystów, jakie zaobserwował pracując jako kelner za granicą. Oto pierwsze z nich.

Restauracja hotelowa serwuje kolacje np. w godzinach 19 – 22. Jest to przedział czasowy, który pozwala na wykarmienie wszystkich gości w komfortowych warunkach. Założenie piękne, jak jednak wygląda to w rzeczywistości? Niewiadomo, czy z powodu wielkiego głodu, czy instynktownej potrzeby rywalizacji, o godzinie 18.30 przed wejściem do restauracji pojawiają się już rzesze wygłodniałych urlopowiczów. Ich błędny wzrok zapowiada szturm na wszystko, co tylko nie ucieknie z talerza.

– W niektórych przypadkach animatorzy muszą regulować przepływ osób, aby nie stworzył się zator przy kurczaku z grilla, czy misie z oliwkami – opowiada Paweł.

W dobrych hotelach nie ma miejsca na braki w menu, więc szturm na pierwszą turę makaronu czy lokalnych deserów nie jest gwarantem zaspokojenia głodu.

Scena II. Zaradny Ja!

Szwedzki stół w hotelowej restauracji to bezbłędny miernik kultury.

– Nie raz widziałem, że ktoś zawsze stara się być lojalny wobec swoich przyjaciół. więc w przypadku, gdy już stanie naprzeciwko stołu z dipami, to blokuje go do czasu, aż wszyscy jego kompani nie zdołają z niego skorzystać – tłumaczy nasz kelner.

– Nieważne przy tym, że jego kolega jest dopiero przy ryżu i przed nim jeszcze daleka droga. Poczucie dotarcia do celu i „załatwienia czegoś poza kolejką” napawa go dumą. Osoba stojąca obok niech czeka, skoro jest niezaradna i mało przebiegła – dodaje nasz rozmówca.

Scena III. Piramida żywieniowa

Przychodzi wygłodniały gość i w swym zdeterminowaniu postanawia „w pełni wykorzystać” ofertę, za którą zapłacił. Nakłada więc na talerz, tyle jedzenia, ile tylko potrafi zmieścić.

W drodze do stolika gubi pomniejsze elementy swej przemyślnie ułożonej piramidy i zazwyczaj zjada zaledwie część z niej.

– Marnując jedzenie łamie podstawową zasadę savoir vivre, mówiącą o tym, że przy bufecie na talerz nakładamy jedno danie, zjadamy, następnie nakładamy następne itd., aż do pełnej satysfakcji. Jednak zawsze tylko takie ilości, jakie zdołamy zjeść – tłumaczy podstawowe zasady Paweł.

Z tym wiąże się także kolejny problem. W przypadku nieznanych potraw, nakładamy tylko odrobinę, aby skosztować. Pozostawianie ledwie tkniętego talerza z egzotycznymi owocami, czy innym lokalnym przysmakiem nie należy do dobrych obyczajów.

Scena IV. Nie ma jak u mamy!

Nawiązując do lokalnych przysmaków należy pamiętać, że jeżeli jedziemy do kraju odległego geograficznie i kulturowo to należy nastawić się na poznawanie nowych smaków. Nie szukajmy na południu Europy bigosu, w krajach arabskich wieprzowiny a na wyspach Oceanu Indyjskiego sernika i żurawiny. Wyjazdy są po to, aby poszerzać swoje horyzonty, a tłumaczenie, że bez domowych specjałów to nie można porządnie zjeść jest dość zaściankowe.

– Najciekawsze są przypadki, gdy gość objada się na każdym posiłku, a po powrocie do domu stwierdza, że cierpiał katusze, gdyż nie było codziennie jego ulubionej zupy na obiad – mówi Paweł.

Nie tylko Polacy

W narzekaniu na niechlubny zwyczaj rodaków nie może też zabraknąć przyjrzenia się zwyczajom innych nacji. Tabliczki z informacją o zakazie wynoszenia jedzenia w zagranicznych hotelach można spotkać też w języku m. in. angielskim i niemieckim, jak też rosyjskim.

Jak się okazuje nie jest to wyłącznie nasz narodowy zwyczaj. Najbardziej zaskakuje fakt, że praktykują go obywatele zamożniejszych nacji i to nawet w Polsce, w której ceny, w porównaniu do ich zarobków, nie są wysokie.

W niektórych polskich hotelach od dawna umieszczone są tabliczki w języku niemieckim i angielskim. W przypadku Niemców można powołać się na ich pragmatyczność i oszczędność. Jeśli chodzi o Anglików, to znani są już w Polsce ze swojego zamiłowania do dobrej zabawy, choć w rodzimym kraju są raczej powściągliwi. I choć w swoim kraju jedzenia nie wynoszą, to już w Polsce taką okazją nie pogardzą. Być może przybysze z Zachodu traktują Polskę jak kraj „drugiej kategorii”, w którym można w końcu zignorować wszelkie reguły dobrego obyczaju.
Wynoszenie jedzenia ze stołówek podczas wakacji z pragmatycznej strony to oszczędność, zwłaszcza dla niezbyt zamożnego turysty. Z perspektywy restauratorów to bezkarna kradzież, którego to określenia nie chcą przyjąć do wiadomości klienci.

W ich świadomości funkcjonuje przeświadczenie, że kupili nieograniczoną ilość jedzenia. Skoro uwaga „Zabrania się wynoszenia jedzenia” jest zbyt „delikatna”, może zatem warto pomyśleć o umieszczeniu informacji, mówiącej wprost, że wynoszenie jedzenia to kradzież?

Zgodnie z obowiązującymi zapisami prawa (licencja autorskoprawna) bez pisemnej zgody właściciela strony www.traveladvisor.pl oraz autora tekstu żadna część jak i całość utworów zawartych na stronie www.traveladvisor.pl nie może być powielana i/lub rozpowszechniania w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób, zwłaszcza dotyczy to zamieszczania ich w innym miejscu w Internecie z podaniem źródła i/lub autora.